CADÁVER EXQUISITO 1
Se pensades que a vosa vida é chunga é porque non coñecedes a do meu pequeno veciño Juan Francisco. Iso si que é unha película...
O pobriño de Juan naceu un martes, martes e ademais trece... Caían chuzos de punta naquela mañá do mes de xaneiro do ano 2000...
Nin lle deu tempo a chegar ao hospital, tivo que vir ao mundo no taxi do Estevo...
Cando, por fin, deron chegado ao hospital fixéronlle varias probas ao neno e deseguida descubriron o que lle pasaba...
Tiña unha marca especial nas súas costas, algo que o identificaría de por vida. Un neno así tiña que ter algún don...
un poder sobrenatural que desenvolvería nos vindeiros anos e que faría de Juan Francisco o veciño máis importante da cidade...
Isto no lle gustou moito á súa familia que xa tiña poucos cartos e todo isto facíalle pensar que o único que lle achegaría serían máis gastos...
Coitadiño del, aos seus 12 anos e sendo o menor dos irmáns –tiña quince irmáns por diante–. O maior estreou pantalóns cando cumpriu 18 anos e iso foi...
a proba definitiva para que Juan Francisco se dera conta de que tería que traballar moito para saír adiante; entón comezou a procurar un traballo para poder gañar cartos e axudarlle á súa familia...
O que nunca pensou Juan Francisco nin a súa familia é que aquel poder sobrenatural co que naceu e que tantas dores de cabeza lle dera aos seus pais estaba a punto de aflorar... E así foi como...
un día cando estaba na fonte tivo unha visión dun home que recoñeceu ao momento; o home ía diante da Santa Compaña. Soubo que o tiña que avisar rapidamente e contarlle a súa visión, aínda a sabendas de que el igual non lle facía caso...
E xa se sabe o que ocorre cando a fame aperta, un espabila. Decidiu explotar o seu don para sacar moitos cartos traballando como médium para as familias que necesitaban comunicarse cos espíritos dos seus antepasados...
E así é como hoxe en día se pode ver, a partir das dúas da mañá, a Juan Francisco nun programa de televisión. É a envexa da súa aldea.
Alí estaba eu, sentado na miña butaca do avión co cinto posto e contemplando como a azafata nos explicaba aos pasaxeiros que facer en caso de accidente...
Tódolos días a mesma ruta para nós, os empregados da empresa SOLSAL, que usabamos a ponte aérea...
Aínda así, despois de tantas viaxes, eu tiña certo medo a voar e non deixaba de pensar no pequerrechos que somos en caso de accidente...
Axiña deixei de pensar en cousas agoireiras e como xa estabamos voando soltei o cinto e púxenme a facer un traballo que tiña pendente para rematar a miña tese sobre fobias a voar, xa que era obrigatorio para rematar a carreira de Psicoloxía e tiña que relatar varios casos...
Collín o meu portátil para comezar a traballar, pero, de súpeto, escoitei un berro procedente do baño. Todos os pasaxeiros se asustaron e as azafatas trataban de poñer calma, pero...
unha muller, xa entrada en anos, non puido controlarse e berraba máis e máis; entón o seu home arreoulle dúas morradas, plis, plas. Entón si que se fixo o silencio en toda a nave...
Como noutras ocasións, as fortes turbulencias fixeron que o nerviosismo fora en aumento no grupo de xubilados, os cales, dende unha pequena aldea de Galicia, viaxaban ata Barcelona...
Debido ás turbulencias puxen o cinto e tratei de centrarme na miña tese, mais non para de pensar que á noite podería ver xogar ao Depor contra o Barcelona...
Parecía que todo tornaba á normalidade cando de súpeto, raios e tronos...
e así toda a viaxe, xente que se asusta, xente que se dá conta de que non vai pasar nada e eu... eu esgotado por todo aquilo caín nun pesado sono...
Espertei coa chamada da miña acompañante cando chegamos ao noso destino, cun sol radiante e todas as vacacións por diante.
No hay comentarios:
Publicar un comentario