CADÁVERES EXQUISITOS DE 2º NA

CADÁVER EXQUISITO 1

 

 Se pensades que a vosa vida é chunga é porque non coñecedes a do meu pequeno veciño Juan Francisco. Iso si que é unha película...

de medo. Pero de medo cutre. Chegou ao piso de abaixo, ao primeiro, non hai moito; viña dunha aldea de Lugo. Eu atopeino na escaleira susto cando facía a mudanza e reparei en que levaba unha gaiola ferruxenta...

Nela, ía un paxaro de cor vermella que en vez de chiar facía un son moi agradable que semellaba o canto dunha serea...

A verdade é que era agradable para el, para min, que non aturo os paxaros, dábame moito noxo. Así foi que decidín que ese animal debía morrer. Non sabía moi ben como e ocorréuseme mercar un gatiño e deixar que el mesmo se encargase do asunto, sempre coa esperanza de que tivese máis sorte que o famoso Silvestre...

Fixen todo o que puiden, achegábame á gaiola e sen que ninguén me vira abría un pouco a porta, deixaba que o meu gatiño axexara día e noite a gaiola, mais os meus plans non tiñan moito éxito...

O paxaro do meu veciño e o meu gato fixéronse amigos e agora o meu gato visita cada serán o paxaro do veciño e este canta sen para el...

Un día, cando volvín á casa decateime de que me faltaba o gato, baixei as escaleiras ata chegar ao primeiro andar e petei na porta. Había moito silencio. A porta empezou a abrirse pouco a pouco, a fiestra estaba aberta, estaba todo cheo de sangue e... MEU DEUS!

 

 

CADÁVER EXQUISITO 2

 

 

 Alí estaba eu, sentado na miña butaca do avión co cinto posto e contemplando como a azafata nos explicaba aos pasaxeiros que facer en caso de accidente...

 

 

 Mentres ela estaba explicando como usar o salvavidas escoitei un son moi estraño, que viña do fondo do avión. Mirei cara a atrás e puiden ver como os pasaxeiros tamén miraban abraiados...

 

 

 Xusto na última ringleira de asentos atopábase unha persoa árabe que estaba a mirar para nós cunha metralleta de gran tamaño. Entón, como son un home ben pensante, dixen para min: “tranquilo, árabe con metralleta tampouco ten por que ser un terrorista”, quizais sexa unha broma...

 

 

 Estabamos todos moi nerviosos, pero entón puxémonos no seu lugar e facendo un exercicio de empatía intentamos comprendelo, ademais os prexuízos non son bos conselleiros...

 

 

 Entón, de súpeto, o home da metralleta decidiu poñerse en pé e disparala. Cal foi a nosa sorpresa, cando o que de verdade saíu da arma, en vez de balas, foi...

 

 

 un chorro de aire quente e perfumado que, rapidamente nos envolveu a todos nunha atmosfera doce e amorosa. Aquilo non tiña sentido, non, pero cando sentimos aquilo que máis semellaba o bafo quente dun neno, todos á vez, comezamos a mirármonos, a fitar uns para os outros, as outras para os uns, con ollos tenros e cheos de bágoas. O que seguiu dáme vergoña contalo, foi a máis estraña orxía que eu xamais vin: brazos e pernas mesturados, homes e mulleres fundidos nunha aperta sen fin, pasaxeiros da clase turista cos dos da “business”... Tempo despois, cando o avión chegou ao seu destino e todos baixamos del, intentando recuperar a cordura (e a roupa interior), fixemos a firme promesa de esquecelo todo, como se xamais tivera pasado e non puidera pasar nunca de novo. Pero agora, na miña casa, busco ese perfume.